Terug naar Faro
Iem en Corrie Vroombout zitten net voor de kerstdagen op rij 19 van de Martinair DC10 naar Faro. Hun 14-jarige dochter Brenda zit samen met een vriendinnetje twee rijen achter hen. Bij de daling gaat het helemaal mis. Het vliegtuig verongelukt tijdens de landing. Van de 13 bemanningsleden en 327 passagiers vinden 54 passagiers en twee stewardessen de dood. Onder hen Brenda, de dochter van Corrie en Iem, en haar vriendinnetje. Meer dan honderd inzittenden raken zwaargewond.
Iem en Corrie Vroombout merken in de loop van de jaren dat er verschillende versies over de toedracht zijn. Er zijn vragen die niet beantwoord worden: Had het vliegtuig uit 1975 wel mogen vliegen? En was de piloot wel in staat om het toestel te laten landen? Tot op de dag van vandaag lopen er juridische procedures.
De Faro-ramp is voor Iem en Corrie een groot drama. Ze verliezen hun enige dochter en durven na het ongeluk nooit meer in een voertuig te reizen dat door anderen bestuurd wordt: geen vliegtuig, boot, tram, trein of metro. Voor het eerst sinds het ongeval willen Iem en Corrie, na 23 jaar, terug naar Faro. Met hun eigen auto, 2300 kilometer. Ze zien weliswaar enorm op tegen de rit naar de Algarve en zijn bang voor de confrontatie daar, maar hun wens om terug te keren naar de plek waar hun leven zo ingrijpend veranderde is eveneens heel groot. Voor hun gevoel is hun omgekomen dochter Brenda deels nog in Faro.
In Terug naar Faro, ‘Beste’ meneer Schröder gaan we met de familie Vroombout terug naar Faro, naar de landingsbaan waar het leven van hun dochter ophield en waar hun leven voorgoed een andere wending nam. Een reis met een lach en en een traan, waarin Corrie en Iem de confrontatie aangaan met hun grootste angst.
Lieve, lieve Brenda,
Ruim 14 jaar mochten wij lieve Brenda jouw vader en moeder zijn.
Het waren en zijn nog steeds de gelukkigste jaren van ons leven.
Maar nu jij 23 jaar niet meer in ons midden bent,
hebben wij om jou nog heel veel verdriet en pijn.
Het vliegtuigongeluk is zeer te betreuren,
want het had nooit hoeven en mogen gebeuren.
Door economische belangen van Martinair en een foute beslissing van de piloot, ben jij lieve Brenda nu dood.
Het verdriet om jou dat wij hebben is niet voor even,
we dragen dit mee de rest van ons leven.
Brenda, jou verliezen zonder afscheid of een zoen, is voor ons als vader en moeder bijzonder zwaar,
ons verstand pakt het wel op, maar ons gevoel is er niet naar.
23 Jaren zijn er verstreken, met ongekende pijn, 23 jaar van jou bij ons willen hebben, maar 23 jaar er al niet meer zijn.
Als jouw naam BRENDA wordt genoemd, voelen we ons iets beter, wij denken dan “GELUKKIG” jij bent ook na 23 jaar nog niet vergeten.
Wij zullen altijd voor jouw rechten blijven vechten, we houden van je Brenda
Een dikke kus je vader en moeder
