Wat gaat er mis bij de verpleeghuizen van Humanitas?
Dit is Humanitas uit Rotterdam, een van de elf verpleeginstellingen op de zwarte lijst. Volgens de inspectie schiet de zorg hier tekort.
Wat gaat er mis bij de verpleeghuizen van Humanitas?
- Het uitdelen van medicijnen wordt niet goed bijgehouden
- Dossiers van bewoners worden verkeerd ingevuld
- Incidenten worden niet vaak gemeld
- Zorgverleners overleggen te weinig met elkaar
De instelling moet verbeteren, en snel: voor 1 februari 2017.
Maar hoe krijg je zo’n organisatie weer op orde? Wat zijn de dilemma’s en keuzes?
EenVandaag volgt Humanitas op haar weg uit de gevarenzone. Zaterdag 15 oktober was onze eerste aflevering. We stellen de hoofdpersonen hier aan je voor:
Gijsbert van Herk is voorzitter van de Raad van Bestuur bij Humanitas (verpleeghuiszorg, thuiszorg en daklozenopvang). Hij is halverwege de 40 en werkt sinds 9 maanden bij Humanitas. Gijsbert woont in het buitengebied van Rotterdam met zijn vrouw, de kinderen, twee honden en ‘nog wat ander vee’.
Grootste opgave: ‘Het is mijn missie om de verpleeghuizen van Humanitas veilig door deze moeilijke periode te loodsen. Ik wil betekenisvol zijn voor alle tienduizenden mensen die we helpen. Maar ook als werkgever voor 4000 mensen en 2500 vrijwilligers, voor wie ik dankbaar ben.’
Humanitas betekent voor mij: ‘Mensen van 0 tot 115 jaar ondersteunen en helpen waar nodig.’ Mijn wens: ‘Humanitas weer trendsettend te laten zijn in de zorg.’
Helwieneke Kamping (47) werkt als ziekenverzorgende niveau 3 bij Humanitas. Ze werkt al 18 jaar voor Humanitas. Ze werkt met bewoners met dementie. Helwieneke woont met haar vriendin en hond in Bergschenhoek.
De zwarte lijst: ‘Dat we daarop stonden was voor mij heel erg schrikken. Ik herken het beeld niet. Wij geven hier goede zorg.’
Belangrijkste verandering: ‘Wat misgaat, wordt nu gemeld. Dat moet en is ook wel echt een vooruitgang. Want nu signaleren we problemen die vervolgens ook opgelost kunnen worden.’
Wens voor de toekomst: ‘Dat Humanitas wel Humanitas mag blijven. We werkten hier altijd met het motto ‘alles mag en niets moet’. We zetten ons heel erg in om de wensen van bewoners te vervullen. Het moet voor hen net zo zijn als thuis. Ik hoop dat die cultuur blijft bestaan, ook met alle nieuwe regels.’
Deborah van Vuuren (38) werkt drie jaar als verpleegkundige bij Humanitas. Ze werkt met bewoners met vooral lichamelijke klachten. Deborah woont met haar man en zoon in Rotterdam.
De zwarte lijst: ‘Ik vind het het ergst voor de cliënten. Die reageerden zwaar emotioneel op het nieuws. Ze vonden het ook heel erg voor ons want zij ervaren de zorg als goed.’
Toezicht inspectie: ‘Die oefent grote druk op ons uit. Het is goed dat er zaken verbeteren maar het moet nu in een te korte tijd gebeuren. Ik hoop dat ons werk niet te veel verwordt tot papierwerk. De client moet wel persoonlijke aandacht blijven krijgen.’
Typisch Humanitas: ‘Alles doen voor de client. Niks is hier te veel.’
Claar (90) en Frits (92) Groosjohan zijn 67 jaar getrouwd en wonen allebei bij Humanitas, maar wel op een andere groep. Ze zijn dementerend. Iedere dag ontmoeten ze elkaar opnieuw. Dat leidt tot grote blijdschap.
Waarom mogen ze niet bij elkaar slapen? Reactie familie
Van Humanitas mogen Frits en Claar gewoon bij elkaar slapen als ze dat willen en komt er zelfs een 2-persoons bed voor ze, zegt schoondochter Marie-Jose van der Voort:
“Uit zorgzaamheid voor mijn schoonouders heeft Humanitas, in overleg met de familie, gekozen voor de beste oplossing in deze omstandigheden. Omdat ze allebei een andere vorm van dementie hebben verloopt hun proces verschillend. Daarom is het voor hen beiden niet goed om dag en nacht bij elkaar te zijn en samen te slapen. Maar ze wonen dicht bij elkaar en hebben alle ruimte om elkaar iedere dag een poos te zien.”